خاطرات آموزشی من (1):
در دبیرستان متوسطه دوم، دانش آموزان یکی از کلاس ها از روش تدریس دبیر زبان خارجه گله مند بودند. آن ها اظهار
می کردند که دبیر مربوطه علی رغم توانایی علمی، درانتقال مفاهیم درسی ناتوان است.
معاون آموزشی دبیرستان چند بار پیش از ورود معلم با حضور در کلاس منطقا و مصلحا آنها را توجیه نمود که باید بیشتر تلاش کنند. از طرفی نیز با دبیر محترم موضوع را در میان نهاده و از ایشان محترمانه خواهش کرد روش تدریسش را مطابق با قابلیت و توانایی دانش آموزان هماهنگ نماید.
چون که با کودک سر و کارت فتاد هم زبان کودکی باید گشاد
چند روز به این منوال گذشت اما دانش آموزان همچنان شاکی بودند. مدیردبیرستان هم، با وجود اطلاع از این مسئله همچنان دست روی دست گذاشته و فقط شنونده ی حرفهای این و آن در این باره بود. تا اینکه دانش آموزان کلاس درس را تحریم کردند.
مدیر با دیدن این وضع بدون اینکه از قبل دست به چاره جویی مبتنی بر راهکارهای منطقی - منبعث از مهارتهای مدیریت آموزشی و وشیوه های تربیتی مشوّق - بزند، دانش آموزان را تهدید به اخراج از دبیرستان یا سکوت و حضور در کلاس درس کرد. نهایتا دانش آموزان مرعوب بدون حل منطقی مسئله در کلاس درس حاضر شدند.
امتحانات پایان سال تحصیلی به اتمام رسید و نمرات امتحان زبان مشخص شد، نتیجه ایی که از این نوع برخورد تحکم آمیز و ظالمانه حاصل شد جدا قابل تامل است. مدیر پس از دیدن نمراتِ بسیار پایینِ دانش آموزان، مصرانه از دبیر مربوطه درخواست کرد تا نمرات را اصلاح و جهت قبولی دانش آموزان نمرات را ترفیع دهد!!؟