1. ماده امر: که منظور از آن، خود واژه «امر» است که دو معنای اصلی دارد؛ یکی به معنای دستور و طلب که جمع آن «اوامر» است، و دیگری به معنای کار و شأن، که جمع آن «امور» است. تنها قسم اول این معنا است که مورد بحث و توجه در علم اصول است.
2. صیغه امر: منظور از صیغه امر، همان مواردی است که در علم صرف مورد گفت‌وگو قرار می‌گیرد؛ مانند صیغه اول غایب در ثلاثی مجرد که بر وزن «لیفعل» آمده و صیغه اول مخاطب که بر وزن «افعل» می‌آید. در علم اصول بیان می‌شود که صیغه فعل امر برای چه منظوری وضع شده و افاده چه معنایی می‌کند.[1]
3. هیأت امر: به همان «صیغه امر»، «هیئت امر» نیز گفته می‌شود.[2] لذا صیغه امر با هیئت امر تفاوتی با هم ندارند.